Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου αποτέλεσαν τις συνέπειες μιας κατάστασης η οποία είχε οδηγήσει την ελληνική κοινωνία σε αδιέξοδο και ουσιαστικά στα όριά της. Τότε μέσα σε μια κατάσταση περιορισμένων ατομικών και πολιτικών ελευθεριών, όλοι οι φοιτητές μαζί αποφάσισαν να δείξουν την αντίθεσή τους και να εναντιωθούν στο κατεστημένο της εποχής. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου σε συνδυασμό με την εισβολή στην Κύπρο τον επόμενο χρόνο, για την οποία η ευθύνη βαραίνει σχεδόν αποκλειστικά το καθεστώς, οδήγησαν στην πτώση της δικτατορίας και στη μεταπολίτευση.
Τότε τέθηκε το ζήτημα της διαχείρισης πλέον από την πανεπιστημιακή κοινότητα και κυρίως από τους φοιτητές της ελευθερίας που κατακτήθηκε. Δυστυχώς αυτή η ελευθερία δεν κράτησε για πολύ. Αντικαταστάθηκε από ένα άλλο καθεστώς ελέγχου των πανεπιστημίων από τις διάφορες κομματικές παρατάξεις, οι οποίες σε συνεργασία και με τα κόμματα που τις τροφοδοτούσαν ήδη από τότε καπηλεύτηκαν και οικειοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό τον αγώνα των φοιτητών. Και δυστυχώς αυτό το καθεστώς ελέγχου ήταν ουσιαστικά «αόρατο», αφού κρυβόταν πίσω από τη φαινομενική ελευθερία – δημοκρατία. Ένα από τα σοβαρότερα αποτελέσματα αυτής της κατάστασης ήταν η μετατροπή της συνδιοίκησης σε έναν γραφειοκρατικό συνδικαλιστικό μηχανισμό για την εξυπηρέτηση συμφερόντων και πελατειακών σχέσεων ώστε να τροφοδοτήσουν μια κοινωνία που θα λειτουργούσε με αντίστοιχες συνθήκες.
Σήμερα ζούμε στο αποτέλεσμα από αυτήν την προηγούμενη κατάσταση και οι παρατάξεις αυτές που ουσιαστικά ελέγχουν το ελληνικό πανεπιστήμιο έρχονται και μιλούν για «νέο Πολυτεχνείο». Προτάσσοντας δήθεν τα δικαιώματα των φοιτητών τους καλούν σε νέα «κινήματα», κινήματα που σβήνουν όταν έρχεται η ώρα των φοιτητικών εκλογών.
Εμείς ως Ε.Κ.Α.Χ. δε βλέπουμε κανένα φοιτητικό κίνημα το οποίο θα καθοδηγείται μέσα από κομματικά γραφεία. Εμείς βλέπουμε μόνο ένα πραγματικά ανεξάρτητο φοιτητικό κίνημα και όχι ένα κίνημα που θα συντηρείται από παρατάξεις που χωρίς αυτό δεν έχουν και οι ίδιες λόγο ύπαρξης. Δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο να δημιουργηθεί από τη βάση κάτι πραγματικά ανεξάρτητο, το οποίο θα αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία των φοιτητών. Ωστόσο εμείς θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε για την πραγματική αυτονόμηση των φοιτητών από μηχανισμούς που έχουν αποδείξει ότι εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα.
Τότε τέθηκε το ζήτημα της διαχείρισης πλέον από την πανεπιστημιακή κοινότητα και κυρίως από τους φοιτητές της ελευθερίας που κατακτήθηκε. Δυστυχώς αυτή η ελευθερία δεν κράτησε για πολύ. Αντικαταστάθηκε από ένα άλλο καθεστώς ελέγχου των πανεπιστημίων από τις διάφορες κομματικές παρατάξεις, οι οποίες σε συνεργασία και με τα κόμματα που τις τροφοδοτούσαν ήδη από τότε καπηλεύτηκαν και οικειοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό τον αγώνα των φοιτητών. Και δυστυχώς αυτό το καθεστώς ελέγχου ήταν ουσιαστικά «αόρατο», αφού κρυβόταν πίσω από τη φαινομενική ελευθερία – δημοκρατία. Ένα από τα σοβαρότερα αποτελέσματα αυτής της κατάστασης ήταν η μετατροπή της συνδιοίκησης σε έναν γραφειοκρατικό συνδικαλιστικό μηχανισμό για την εξυπηρέτηση συμφερόντων και πελατειακών σχέσεων ώστε να τροφοδοτήσουν μια κοινωνία που θα λειτουργούσε με αντίστοιχες συνθήκες.
Σήμερα ζούμε στο αποτέλεσμα από αυτήν την προηγούμενη κατάσταση και οι παρατάξεις αυτές που ουσιαστικά ελέγχουν το ελληνικό πανεπιστήμιο έρχονται και μιλούν για «νέο Πολυτεχνείο». Προτάσσοντας δήθεν τα δικαιώματα των φοιτητών τους καλούν σε νέα «κινήματα», κινήματα που σβήνουν όταν έρχεται η ώρα των φοιτητικών εκλογών.
Εμείς ως Ε.Κ.Α.Χ. δε βλέπουμε κανένα φοιτητικό κίνημα το οποίο θα καθοδηγείται μέσα από κομματικά γραφεία. Εμείς βλέπουμε μόνο ένα πραγματικά ανεξάρτητο φοιτητικό κίνημα και όχι ένα κίνημα που θα συντηρείται από παρατάξεις που χωρίς αυτό δεν έχουν και οι ίδιες λόγο ύπαρξης. Δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο να δημιουργηθεί από τη βάση κάτι πραγματικά ανεξάρτητο, το οποίο θα αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία των φοιτητών. Ωστόσο εμείς θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε για την πραγματική αυτονόμηση των φοιτητών από μηχανισμούς που έχουν αποδείξει ότι εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου